"....Δεν θὰ σᾶς πῶ γιὰ τὴν ἐπίσκεψη μου στοὺς Ἁγίους Τόπους. Εἶναι τόσα πολλά, γιὰ νὰ χωρέσουνε σὲ λίγες σελίδες.
Θέλω μονάχα γιὰ τὸ Ἅγιο φως νὰ σᾶς διηγηθῶ, ὅπως τὸ εἶδα καὶ τὸ βίωσα ὁ ἴδιος.
Ἦταν ἡ πρώτη ἡ φορά, ποὺ πῆγα στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὸ 1977 τὸ Πάσχα. Ἀπὸ τὴν Μεγάλη Πέμπτη.
Εἴχανε ἤδη καταφθάσει σὰν "πελάτες" στὸ ἰατρείο μου 3 - 4 Αρχιερεῖς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ μοῦ φέρανε μάλιστα καί τὸν ἴδιο τὸν τότε Πατριάρχη, τὸν ἐπιβλητικὸ καὶ λίαν ἱεροπρεπῆ κυρὸ Διόδωρο.
Βρέθηκα, τὸ λοιπόν, μὲ δυὸ προσκλήσεις - ἄδειες εἰδικὲς μπροστὰ στὸ ἱερὸ κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου, μαζί μὲ τὴν γυναίκα μου καὶ ἄλλους «ἐπισήμους», τὸ Μέγα Σάββατο πρωΐ, γιὰ τὴν «ἀφὴ» τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων σὲ εἰδικὴ τελετή, ποὺ γίνεται ἀπὸ αἰῶνες.
Τὸ ἐθιμικὸ τὸ Ἀνατολίτικο τὸ δίκαιο σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο. Μῆς πῆραν σπρώχνοντας ὅλους μαζί ἀπ’ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἔτσι καταφέραμε νὰ βρεθοῦμε μπροστὰ - μπροστὰ ἀπὸ τὸ ἱερὸ κουβούκλιο καὶ μὲ ἀνθρώπινες συνθῆκες.
Νά ’ναι καλὰ οἱ Ἰσραηλινοὶ οἱ ἀστυφύλακες, ποὺ πρόσεχαν λίγο τὴν τάξη. Ποῦ νὰ γνώριζαν οἱ καημένοι τί τους σέρναμε εμείς, μὲσα από τὰ τροπάρια μας...