Από το ταχυδρομείο μας...
============================
Μού έλεγε συμφοιτητής μου στό Φιλολογικό, γιά μία μεγάλη παρανόηση στά βιβλία Ελληνικής Ιστορίας.
« Εκείνο τό αμίμητο, έλεγε, τό υπέρ πίστεως καί πατρίδος στήν
Επανάσταση τού 21, πού γράφουν τά βιβλία, είναι μιά σύγχρονη επινόηση
κάποιων αρρωστημένων μυαλών τού Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, πού
αρκετά μάς βασάνισε στήν εκπαίδευση, τόσα χρόνια.
Είναι μιά μεγάλη ψευτιά πού πρέπει να σταματήση», επέμενε.
" Καί τί περιουσίες καί πράσινα άλογα έδωσε ή Εκκλησία στό Ελληνικό
Δημόσιο γιά νά τρέφουμε εμείς σήμερα τούς παπάδες..." συνέχιζε νά λέει.
Προσωπικά δέν βρήκα τί νά τού ειπώ. Διερωτήθηκα όμως, μήπως κάπου είχε
καί δίκιο;
«Δημοσθένης» -- Αθήνα
---------------
Αγαπητέ «Δημοσθένη».
Τά τελευταία κυρίως χρόνια γινόμαστε μάρτυρες καθημερινώς, μιάς εκστρατείας κατασυκοφαντήσεως τών πάντων από τούς πάντες.
Πρόσωπα, σύμβολα, θεσμοί, νόμοι, ιστορία κλπ έχουν τήν καθημερινή, αρνητική συνήθως κριτική τους, καί μάλιστα από ανθρώπους πού δέν έχουν κάν τό εχέγγυο, τό σήμα κατατεθέν νά τό πούμε καλύτερα, μιάς σωστής εκτιμήσεως απαλλαγμένης από έξωθεν (συνήθως πολιτικές ) επιδράσεις. Τό κακό τό κάνουν νέοι δημοσιογράφοι, καί εντεταγμένοι συγγραφείς.
Αυτά σάν εισαγωγή.
Δέν θά σάς βομβαρδίσουμε μέ πολλά ντοκουμέντα, καί υπάρχουν αμέτρητα, αλλά μέ λίγα πού θα είναι αρκετά.
Ενδεικτικός γιά τόν Χριστιανικό χαρακτήρα τού ¨21, είναι ο όρκος τής Β΄ Εθνικής Συνελεύσεως στό Άστρος. Ελεγε:
« Ορκίζομαι, εις τό Άγιον όνομα τής τρισυποστάτου Θεότητος, καί εις τήν γλυκυτάτην Πατρίδα, πρώτον μέν, ίνα ελευθερωθεί τό Ελληνικόν Έθνος, ή μέ τά όπλα εις τάς χείρας νά αποθάνω Χριστιανός καί ελεύθερος…».
Οι σφραγίδες τών Θηβών, τής Πελοποννησιακής Γερουσίας, καί εκείνης τής Δυτικής Ελλάδας είχαν πάνω τους τόν Τίμιο Σταυρό ( τό «υπέρ πίστεως» πού τό θεωρεί ψέμα ο φίλος σου…).
Η σφραγίδα τού εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίου είχε πάνω της τόν Τίμιο Σταυρό καί περιφερειακά έγραφε « Υπέρ Πίστεως, Πατρίδος, Νόμων, Ελευθερίας».
Αραγε, τυχαίως έβαλε εκείνος ο εθνομάρτυρας στήν σφραγίδα του, τήν Πίστη;
Η σφραγίδα τής Φιλικής Εταιρείας είχε τόν Τίμιο Σταυρό!
Ή σφραγίδα τής Πελοποννησιακής Γερουσίας
Τό ίδιο καί η σημαία πού ύψωσε ο Σισίνης στήν ¨Ηλιδα.
Όταν ξέσπασε η Επανάσταση στήν Πάτρα, στήθηκε στήν πλατεία Αγίου Γεωργίου, (δίπλα στό Αρχαίο Ωδείο), ένας μεγάλος Σταυρός πού τόν προσκυνούσαν προσερχόμενοι οι επαναστάτες.
Οι σημαίες τής Ύδρας καί τών Ψαρών είχαν μεγάλους Σταυρούς.
Η σημαία πού ύψωσε ο Φαρμάκης στίς ηγεμονίες, είχαν στήν μία όψι τούς Αγίους Κωνσταντίνο καί Ελένη μέ τόν Τίμιο Σταυρό καί από κάτω τό «εν τούτω νίκα». Στήν τελετή δέ τής υψώσεως έψαλλαν όλοι τό «σώσον Κύριε, τόν λαόν σου…»
Όπως αναφέρει ο αυτόπτης μάρτυρας Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, είχαν στηθεί Σταυροί στίς εισόδους τών στενοποριών καί στίς βουνοκορφές. Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει αλλού, ότι οι αρχηγοί τού Ναυτικού ορμούσαν κατά τών εχθρών κάνοντας τό σημείο τού Σταυρού!
Όταν είχε έλθει στήν Πελοπόννησο ο Ν.Κασομούλης, οπλαρχηγός καί ιστορικός, σάν απεσταλμένος τών οπλαρχηγών τού Ολύμπου, ο Δ.Υψηλάντης τού προσέφερε μία σημαία μέ τόν φοίνικα καί τόν Τίμιο Σταυρό χρυσωμένο. Αναφέρει ακόμη, ότι είδε πολλές σημαίες στό στρατόπεδο τού Κολοκοτρώνη μέ τόν Αγιο Γεώργιο, τόν Αγιο Δημήτριο, τόν Αγιο Νικόλαο, τήν Παναγία, καί τόν Τίμιο Σταυρό.
Τώρα, γιά τό τί περιουσία έδωσε ή Εκκλησία στό Ελληνικό Δημόσιο ώστε σάν αντιστάθμισμα " νά τρέφουμε εμείς σήμερα τούς παπάδες..." πού λέει ό φίλος σας, θά παραθέσουμε από τά επίσημα αρχεία τού Κράτους τό τί έδωσε μόνο ένα Αθηναϊκό μοναστήρι καί συγκεκριμένα η Ιερά Μονή Πετράκη, κι΄ εσείς φανταστείτε ( εάν έχετε καί καλή διάθεση καί δεν τα βλέπετε όλα εχθρικά... ), τό τί δώσανε όλα μαζί τά υπόλοιπα, πού λόγω χώρου δέν μπορούμε εδώ νά δημοσιεύσουμε...
Λοιπόν, έχει δώσει δωρεάν, τά παρακάτω οικόπεδα γιά ανεγέρσεις Δημοσίων κτιρίων:
1) Ακαδημία Αθηνών. Τό 1859, δίνει 5.871 τμ γιά τήν ανέγερση τής Ακαδημίας
2) Πολυτεχνείο Αθηνών. Τό 1867, μέ 2.850τμ
3) Αιγινήτειο Νοσοκομείο. Τό 1860, μέ 8.125τμ
4) Εθνική Βιβλιοθήκη στόν Βύρωνα. Τό 1875, μέ 667μ.
5) Μαράσλειος Ακαδημία ( 1867, μέ 10 στρέμ.)
6) Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" ( πέντε δωρεές από 1880 ώς 1890, μέ 18.345τμ)
7) Νοσοκομείο Αρεταίειο ( 1884, μέ 13.635τμ)
8) Νοσοκομείο Παίδων ( !896, μέ 55 στρέμματα)
9) Νοσοκομείο Συγγρού ( 1903, μέ 11.354τμ)
10) Λαϊκό Νοσοκομείο ( 1905, μέ 25.745τμ)
11) Νοσοκομείο "Σωτηρία" ( 1915, μέ 215 στρέμ.)
12)
Σανατόριο φυματικών τού Νοσοκομ. "Ευαγγελισμός" στήν Πάρνηθα ( 1917, μέ
2.000 στρέμ. πού αργότερα πούλησε ένα τμήμα ό "Ευαγγελισμός" καί έγινε
τό ξενοδοχείο "Ξενία")
13) Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας, τό 1917
14) ΠΙΚΠΑ Βούλας
15) Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης ( 1924, μέ 90 στρέμ.)
16) Γεννάδειος Βιβλιοθήκη ( 1922, μέ 5.625τμ)
17) Παραχώρηση στήν Φιλοδ. Εταιρεία γιά δασύλλια Παγκρατίου κ΄ Συγγρού ( 1923)
18) Δημοτικό Σχολείο Βάρης ( 1902, καί μέ έξοδα ανέγερσης πληρωμένα από τήν Μονή)
19) Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή ( 1884, μέ 6145τμ)
20) Υπουργείο Εσωτερικών ( 1862, γιά τίς Ολυμπιακές εκθέσεις χώρος από τήν Ριζάρειο Σχολή μέχρι τό Β΄Γυμνάσιο)
21) Εγκαταστάσεις Εταιρείας "Σκοποβολή" ( 1871, μέ 41.760τμ)
22) Πτωχοκομείο στήν "Ελεήμονα Εταιρεία" ( 1873, μέ 8640τμ)
23) Ριζάρειος σχολή , ίδρυση ( από 1842-1856, συνολικά 8.816τμ)
Περισσότερα: http://www.monipetraki.gr/drastiriotites3.html
Αγαπητέ φίλε, δέν θά σε κουράσουμε περισσότερο.
Θά τελειώσουμε μόνο, μέ κάποια λόγια τού Κολοκοτρώνη από τήν ομιλία του στήν Πνύκα, στίς 8.10.1832.
«Εμείς, όταν πιάσαμε τά όπλα, είπαμε, πρώτα υπέρ πίστεως καί μετά υπέρ πατρίδος».
Αυτά είναι από τά επίσημα χαρτιά τής Ελληνικής Ιστορίας, καταχωρημένα
στά βιβλία τών τότε επωνύμων Ιστορικών, οπλαρχηγών, καί ξένων
περιηγητών, καί ο καθένας άς βγάλει τά συμπεράσματά του.
Συμπληρωματικά:
Ή προσφορά του κλήρου κατά την Επανάσταση...
Άν
ανοίξουμε την ιστορία θα δούμε, ότι πριν το 1821 έγιναν 11
επαναστάσεις. Όλες πνίγηκαν στο αίμα. Οι Χριστιανοί ήταν πολύ
διστακτικοί, δεν τολμούσαν πλέον να κάνουν κάτι. Ποιος κατόρθωσε να τους
αναπτέρωση, να άρη τις αμφιβολίες; Ποιος τους κέντησε σαν βούκεντρο;
Μήπως κανένας με γραβάτα, μορφωμένος, φιλόσοφος;
Ποιος άναψε τη θρυαλλίδα της επαναστάσεως; Απαντάει ή Ιστορία:
Ένας κληρικός!
Ό κληρικός αυτός είχε τα ελαττώματα του, τα γνωρίζω• παρ' όλα αυτά ήταν, όπως είπε κάποιος, ένας καυτερός ήλιος, πού έκανε τις αγουρίδες να ωριμάσουν. Ήταν ό αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δίκαιος, ή Παπαφλέσσας. Πρώτος αυτός κήρυξε την επανάσταση.
Μετά άπ' αυτόν ακολουθεί ατελείωτη σειρά κληρικών. Άλλοι από αυτούς
αγωνίστηκαν ως μαχητές και έπεσαν ενδόξως στα πεδία των μαχών, όπως ή
αγνή εκείνη μορφή, σαν το χιόνι καθαρός, ό Αθανάσιος Διάκος, πού ή μούσα
στα δημοτικά τραγούδια τον απαθανάτισε με το πασίγνωστο «Για ιδές καιρό
πού διάλεξε ό χάρος να με πάρη...».
Άλλοι υπήρξαν πνευματικοί ηγέτες και επίσκοποι. Στην πρώτη σειρά των
ηρώων είναι ό Παλαιών Πατρών Γερμανός. Δεύτερος ό Αρτης Πορφύριος.
Τρίτος ό Σαλώνων Ησαίας. Τέταρτος ό Βρεσθένης Θεοδώρητος. Πέμπτος ό
Καρύστου Νεόφυτος. Εκτός το αηδόνι του αγώνος, ό Έλους Άνθιμος.
Έκτος αυτών υπάρχει ή σειρά των μαρτύρων ιεραρχών διότι εναντίον αυτών
ξέσπασε όλη ή λύσσα των κατακτητών. Στη Θεσσαλονίκη, ένα μήνα μετά την
κήρυξη της επαναστάσεως, οί γενίτσαροι αρπάζουν νύχτα το μητροπολίτη
Θεσσαλονίκης και τέσσερις άλλους μητροπολίτες, τους οδηγούν έξω στο
Επταπύργιο, και στήνουν αγχόνες. Στο δρόμο οί ίδιοι έψαλαν τα της
κηδείας τους και το «Μακαρία ή οδός, ή πορεύη σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι
τόπος αναπαύσεως» (νεκρ. άκολ.).
Πλησίασαν,
πήραν τις θηλιές, τις ευλόγησαν και είπαν Χριστέ, σ' ευχαριστούμε,
έφτασε ή ώρα μας. Ασπάστηκαν ό ένας τον άλλο λέγοντας• Αδέρφια, καλή
αντάμωση στους ουρανούς. Μετά από λίγο δεν υπήρχαν στον κόσμο τούτο...
Στη Χίο, άλλο αστέρι αυτό, ό μητροπολίτης Πλάτων, τον όποιο κρέμασαν οί
Τούρκοι έξω άπ' τη μητροπολή του. Άλλ' εκεί ή σφαγή ήταν γενική και
φοβερά. Κοκκίνισε ή θάλασσα από το αίμα!
Από τους 90.000 μόνο 5.000 έμειναν ζωντανοί. Στην αμμουδιά της Χίου έβαλαν χάμω το σταυρό και είπαν: Όποιος τον πατήσει θα ζήση, όποιος δεν τον πατήσει θα πεθάνει.
Κανένας δεν τον πάτησε! Ζήτω ό σταυρός, ό Χριστός, ή Παναγία! φώναζαν και μαρτύρησαν όλοι.
85.000 μάρτυρες μαζί με το μητροπολίτη τους. Κανείς προδότης!
Και τα ευρωπαϊκά καράβια, εγγλέζικα γαλλικά και ιταλικά, ήταν έξω άπ' τη Χίο καί βλέπανε... Ποτέ ή Ευρώπη δέν μας βοήθησε. Άλλα πρέπει κ' εμείς να τιμωρηθούμε, γιατί έχουμε την ελπίδα μας σ' αυτούς, και όχι στο Θεό…
Πέντε επισκόπους είχε ή Κρήτη, και οι πέντε εσφάγησαν! Στις σπηλιές, στα φαράγγια, στα ψηλά τα βουνά ακουγόταν πάντα το άσμα της λευτεριάς. Από τις 270.000 πού είχε ή Κρήτη στο τέλος του αγώνος μείνανε μόνο 100.000.
Άλλο αστέρι κάτω στην Κύπρο. Εκεί μαρτύρησαν ό αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός απαγχονιστείς και εκατοντάδες κληρικοί της νήσου.
Άλλ' εκεί πού το μαρτύριο αποκορυφώθηκε ήταν ή Κωνσταντινούπολις. Ή
αγνότερα μορφή του αγώνος, πού ή θυσία του συνεκλόνισε το Πανελλήνιο,
ήτο ό πατριάρχης Γρηγόριος ό Ε'.
Τρεις
φορές τον εξόρισαν στο Αγιον Όρος. Άγιος άνθρωπος, ασκητής καλόγερος,
πού αγαπούσε το Θεό. Όταν ήρθε το τέλος ένα καΐκι ήταν έτοιμο να τον
πάρη από την Πόλη. Όχι, θα μείνω εδώ, είπε.
Λειτούργησε
των Βαΐων, και στο τραπέζι είπε προφητικός• «Σήμερα των Βαΐων θα φάμε
ψάρια• μετ' ολίγας ημέρας θα μας φάνε τα ψάρια του Βοσπόρου».
Λειτούργησε τελευταία φορά τη νύχτα της Αναστάσεως και έψαλε με δάκρυα
το «Χριστός ανέστη». Μετά τη λειτουργία τον περίμεναν.
Τον
άρπαξαν και τον κρέμασαν έξω από την πύλη των Πατριαρχείων. Μαζί του
την ίδια μέρα κρέμασαν άλλους τρεις• τον Εφέσου Διονύσιο, τον
Νικομήδειας Αθανάσιο, και τον Αγχιάλου Ευγένιο.
'Αλλά κ' ένας
άλλος πατριάρχης κρεμάστηκε, ό Κύριλλος Ε', πού έμενε στην Αδριανούπολη'
τον κρέμασαν οι Τούρκοι έξω άπ' τη μητρόπολη της Αδριανουπόλεως.
Ό
δε πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος δεν έμεινε να τον πιάσουν. Μόλις
κηρύχτηκε ή επανάσταση άφησε την Αλεξάνδρεια και βγήκε στη θάλασσα και
ευλογούσε το στόλο πηγαίνοντας από καράβι σε καράβι. Γιατί τότε κάθε
ελληνικό καράβι είχε μέσα παπά• κάθε βράδυ έκαναν παράκληση στην
Παναγία• Τετάρτη και Παρασκευή νήστευαν όλοι. Ό Κανάρης κι ό Μιαούλης
δεν επέτρεπαν μέσ' στα καράβια βλαστήμια. «Τα καράβια είναι καράβια της
Παναγιάς», έλεγαν.
Το συγκινητικότερο άπ' όλα ήταν, ότι ή ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου
με τον Κανάρη πήγε στο Αγιον Όρος και πήρε ένα σταυρό. Όλη νύχτα
ταξίδευε με το φεγγάρι και πίσω της 15 πυρπολικά με τους ναύτες. Στα
νησιά, όπου προσήγγιζε, έβγαιναν με τα λιβανιστήρια. Στην Ύδρα
περίμεναν.
Κι όταν έφθασε ό σταυρός, κατέβηκαν κάτω όλοι. Έβγαλαν οι νοικοκυρές τα προικιά τους και έστρωσαν το δρόμο πού θα περνούσε με τάπητες και με τα ενδύματα τους. Και μόλις βγήκε από τη ναυαρχίδα ό τίμιος σταυρός, καθώς περνούσε, γονάτιζαν όλοι λέγοντας «Σταυρέ, βοήθει μας». Κ' έδωσαν την υπόσχεση «Ελευθερία ή θάνατος». Αυτή ήταν ή φυλή μας.
Άλλά αδέρφια μου, «επιλείψει με ό χρόνος» για να διηγηθώ τους άθλους όλων εκείνων των κληρικών, τους οποίους ανάξιοι δημοσιογράφοι υποτιμούν και σπιλώνουν.
Παρά λίγο όμως να λησμονήσω το Μεσολόγγι, πού θα 'ναι πάντα φωτεινό
μετέωρο του αγώνος. Μέσα στο «φράχτη» αυτόν έμειναν 10.000 γυναικόπαιδα.
Ποιος ήταν και εκεί ή ψυχή του αγώνος; Πάλι ρασοφόρος, ό επίσκοπος
Ρωγών Ιωσήφ.
Όταν
οι οπλαρχηγοί αποφάσισαν να σφάξουν τα γυναικόπαιδα, εκείνος τους
απέτρεψε. Στάθηκε εκεί, τους λειτούργησε, και κοινώνησαν για τελευταία
φορά οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Αν περάσετε καμιά φορά άπ' το Μεσολόγγι, να πάτε στο δημαρχείο της πόλεως να δείτε τον πίνακα ενός ξένου ζωγράφου πού παριστάνει την τελευταία κοινωνία την Μεσολογγιτών. Δείχνει τον Ιωσήφ 'Ρωγών να κρατάει το δισκοπότηρο κ' έρχονται να μεταλάβουν οι μελλοθάνατοι, αυτοί πού μετά από λίγο δεν θα υπάρχουν στη ζωή. Ποτέ άνθρωποι δεν κοινώνησαν τόσο αξίως όσο αυτοί. Ό καθένας τους έλεγε «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).
Ασπάζονταν εχθροί και φίλοι. Ακουγόταν ένας κλαυθμός μέσα στο μυστήριο. Το δισκοπότηρο με το αίμα του Κυρίου γέμισε από δάκρυα. Κοινώνησαν όλοι το Χριστό. Και δεν ήταν πλέον άνθρωποι, άλλα «λέοντες πυρ πνέοντες». Και έμεινε ό 'Ρωγών εκεί. Του λένε οι οπλαρχηγοί•
—Θα σε πάρουμε μαζί, θα σε σηκώσουμε στους ώμους, θα σε βγάλουμε πέρα.
—Όχι, λέει θα μείνω εδώ μαζί με τα παιδιά. Κ' έμεινε. Κι ανατινάχθηκε στον αέρα. Και το ράσο του δεσπότη έγινε το σάβανο της πόλεως.
Πόσοι είναι αυτοί οι κληρικοί;
Ένας
ξένος, Γάλλος φιλέλλην, πήγε από χωριό σε χωριό και τους μέτρησε.
Πόσοι, νομίζετε, είναι; είναι, αγαπητοί μου, έξι χιλιάδες (6.000). Έξι
χιλιάδες κληρικοί θυσίασαν τη ζωή τους για τη δόξα της Ελλάδος, για την
ελευθερία της πατρίδος. Αυτοί με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της
ελευθερίας, κάτω από το οποίο εμείς αναπνέουμε σήμερα.
Αιωνία τους ή μνήμη.
+ Επίσκοπος Αυγουστίνος.
Ευχαριστούμε γιά τήν επικοινωνία.
http://www.kivotoshelp.gr/index.php/apories/26-yper-pisteos-kai-patridos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου