Δυστυχώς πολλοί λίγοι θά σωθούν...

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΓΕΝΝΑΤΑΙ  ΔΟΞΑΣΑΤΕ !

 ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

 

Συνήθεια έχουν οι περισσότεροι ιεροκήρυκες, είτε Αρχιερείς είναι αυτοί, είτε αρχιμανδρίτες , απλοί κληρικοί αλλά  και λαϊκοί θεολόγοι όταν μιλούν για Ανάσταση κεκοιμημένων και ειδικώς στις κηδείες οί περισσότεροι να «ξεχνούν» ότι υπάρχει και Ανάσταση Κρίσεως…Και να  αναφέρονται μόνο στην Ανάσταση γενικώς όλων «μαζί με τον Χριστό» σαν να είμαστε δηλαδή ως διά μαγείας ανεβασμένοι σε μια βαλίτσα ( δυστυχώς άδεια κι΄αυτή από καλά έργα ) και να τσουλάμε όλοι για τον… Παράδεισο! 

Και μπορεί αυτά τα λόγια ( «όλοι θα μπούμε στον Παράδεισο») να είναι ευχάριστα καί παρήγορα στην ακοή των παρευρισκομένων αλλά δεν είναι λόγια του Χριστού ο οποίος μίλησε για «Ανάσταση ζωής» αλλά και το φοβερότερο και για «Ανάσταση Κρίσεως» ! Προφανώς μη θέλοντας να δυσαρεστήσουν το εκκλησίασμα, ή και το κοινό, λένε ότι λένε ψευδόμενοι καί αποκοιμίζοντας τον κόσμο ότι «μη φοβάστε όλοι θα σωθούμε και όλοι θα μπούμε στον Παράδεισο !

Κι΄έτσι αμετανόητοι, βαρυνόμενοι μάλιστα με φοβερές αμαρτίες είτε άνδρες είτε γυναίκες είτε νέα παιδιά αλλά και γέροντες- γερόντισες, ανεξομολόγητοι, βλάσφημοι, ακοινώνητοι, αιρετικοί, κλπ-κλπ. θα μπούμε όλοι στον Παράδεισο μαζί με τον Χριστό πού ποτέ όσο ζούσαμε εδώ στην γή δεν πλησιάσαμε ;  

Κούνια πού μας κούναγε όμως αν ήταν όλα τόσο εύκολα. Και λοιπόν τι θα κάνουμε για να σωθούμε; Ο επίσκοπος Αυγουστίνος μας λέει παρακάτω τον τρόπο…

---------------------------------

"...Καὶ γιατί τὸ λέω αὐτό, ὅτι δηλαδή ἀπὸ τὶς χιλιάδες Χριστιανῶν κι ἀπὸ τοὺς πεντακόσιους ποὺ

ἐκ­κλησιάζονται λίγοι θὰ σωθοῦν; Διότι αὐτὸ λέει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 14,16-24· Ματθ. 22,14),

ὅτι θὰ σωθοῦν λίγοι, πολὺ λίγοι, καί μάλιστα στὴ γενεά μας καὶ στὴν ἐποχή μας...

–Μὰ γιατί; θὰ πῆτε.

Τόσο ζοφερὰ εἶναι τὰ πράγματα στὸ Εὐαγγέλιο; Τόσο αὐστηρὸς καὶ κακὸς εἶνε ὁ Θεός;

Τόσο λίγοι θὰ σωθοῦν;

Τό γιατί όμως ἀπὸ τοὺς χίλιους ο ἕνας θὰ σωθεί  μή ρωτάτε εμένα αλλά ακούστε τα παρακάτω...

+ Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας νὰ ἀπευθύνω ἕνα ἐρώτημα· Πόσες οἰκογένειες κατοικοῦν κατὰ μέσον ὅρο σὲ μία μεγάλη Ενορία; Δύο χιλιάδες (2.000) περίπου; Καὶ πόσες ψυχὲς εἶνε οἱ δύο αὐτὲς χιλιάδες οἰκογένειες; Δέκα χιλιάδες (10.000) ψυχὲς περίπου; Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε βαπτισμένοι, ὅλοι βγῆκαν ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα. Ἐξαίρεσις εἶνε νὰ ὑπάρχῃ κάποιος αἱρετικὸς ἢ ἀλλόθρησκος. Ὅλοι σχεδὸν εἶνε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ὅλων οἱ ταυτότητες γράφουν «Χριστιανὸς Ορθόδοξος».

Κι ἀφοῦ καὶ οἱ δέκα χιλιάδες εἶνε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τί ἔ­πρεπε νὰ κάνουν; Κάθε Κυριακή, μόλις χτυπᾷ ἡ καμπάνα, θά ᾿πρεπε ὅλοι τους νὰ κάνουν φτερὰ στὰ πόδια καὶ νὰ τρέχουν στὴν ἐκκλησία, ἐκτὸς τῶν ἀσθενῶν καὶ τῶν γερόντων. Καὶ ὅμως· ἀπὸ τὶς δέκα χιλιάδες Χριστιανούς, ποὺ εἶνε γραμμένοι στὰ χαρτιά, στοὺς καταλόγους, πόσοι ἐκκλησιάζονται;

Δὲν εἶνε παρα­πάνω ἀπὸ πεντακόσιες (500) ψυχές, ἄντρες καὶ γυναῖκες. Οἱ ἄλλοι ποῦ είναι;

Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσουμε τοὺς ἄλλους. Ἂς δοῦμε τώρα, αὐτοὶ οἱ 500 ποὺ πᾶμε στὴν ἐκ­κλησία, ὅσοι ἀκόμα πάνε στὰ χρόνια αὐτά, καί θεωροῦ­­με καθῆκον μας νὰ ἐκκλησιαζώμαστε, άραγε ἐκτελοῦμε τὰ χριστιανικά μας καθήκον­τα;

Εἴ­μαστε ἐν τάξει πρὸ παντὸς μὲ τὴ μεγάλη, τὴν κορυφαία ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας, τὴν ἐντο­λὴ τῆς ἀγάπης; Ἔχουμε ἀγάπη στὸ Θεό; ἔ­χουμε ἀγάπη στὸν πλησίον;

 

++++++++++++++++++++++++

 

 

Ἀλλοίμονο! Ἂν πάρει ὁ ἄγγελος κόσκινο καὶ κοσκινίσῃ κ᾿ ἐ­μᾶς, δὲν ξέρω πόσοι θὰ βρεθοῦμε Χριστιανοί.

Γι᾿ αὐτὸ φωνάζει σήμερα ὁ Κύριος· «Πολλοί εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Ματθ. 22,14).
Ἐὰν σᾶς ἔλεγα –συγχωρῆστε με–, ὅτι ἀπὸ τοὺς πεντακόσους ποὺ ἐρχόμαστε στὴν ἐκ­κλησία ἐντὸς ἑνὸς ἔτους μόνο δέκα (10) θὰ μείνουν στὴ ζωή, ὅτι μέσα σ᾿ ἕνα χρόνο μόνο δέκα θὰ ζήσουνε, δὲν θὰ ἀνησυχούσατε;

Δὲν θὰ θέλατε νὰ εἶστε μεταξὺ τῶν δέκα; Ποιός θὰ ἤθελε μέσα σ᾿ ἕνα χρόνο νὰ πεθά­νῃ;

Καὶ γιατί τὸ λέω αὐτό, ὅτι ἀπὸ τὶς χιλιάδες Χριστιανῶν κι ἀπὸ τοὺς πεντακόσους ποὺ ἐκ­κλησιάζονται λίγοι θὰ σωθοῦν; Διότι αὐτὸ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 14,16-24· Ματθ. 22,14), ὅτι θὰ σωθοῦν λίγοι, πολὺ λίγοι, στὴ γενεά μας καὶ στὴν ἐποχή μας (Ματθ. 22,14).

–Μὰ γιατί; θὰ πῆτε. Τόσο ζοφερὰ εἶνε τὰ πράγματα στὸ Εὐαγγέλιο; Τόσο αὐστηρὸς καὶ κακὸς εἶνε ὁ Θεός;

Τόσο λίγοι θὰ σωθοῦν;

Μή ρωτάτε όμως εμένα γιατί ἀπὸ τοὺς χίλιους ἕνας θὰ σωθεί, αλλά ακούστε τα παρακάτω...

Τεντῶστε τὸ αὐτάκι σας. Ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιο; Λοιπὸν κι᾿ ἐμεῖς δείχνουμε τὴν ἴ­δια διαγωγὴ ποὺ ἔδειξαν

καὶ οἱ προσκεκλημέ­νοι τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Τοὺς κάλε­σε, λέει, ἕνας βασιλιᾶς σὲ τραπέζι.

Καὶ ὁ ἕνας εἶπε· Ἀγόρασα χωράφι, θὰ πάω νὰ τὸ δῶ...

( σσ. πότε θα το δείς άνθρωπέ μου, τώρα το βράδυ θα πάς πού γίνεται το δείπνο; )

 

Ὁ ἄλ­λος εἶπε· Ἀγόρασα δέκα βόδια, θὰ πάω νὰ τὰ δοκιμάσω.

Ὁ τρίτος, ἕνας νιόπαντρος, πιὸ αὐθάδης, πιὸ ὑλιστής, τί λέει· Ἔχω γυναῖκα ( " έγημα " = έκανα γάμο ), δὲν εὐκαιρῶ. Καὶ δὲν πῆγε κανείς τους. Προφάσεις ἦταν αὐτά.

Καὶ τὸ χωράφι δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὴ θέσι του, καὶ τὰ βόδια μποροῦσε νὰ πάῃ τὴν ἄλλη μέρα νὰ τὰ δοκιμάσῃ,

καὶ τὴ γυναῖκα μποροῦσε νὰ τὴ φέρῃ κι αὐτὴ στὸ βασι­λικὸ τραπέζι. Καὶ ὅμως μὲ τὶς προφάσεις ἀρ­νήθηκαν.

Καὶ τί εἶπε ὁ Κύριος·

Κανένας ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν εἶνε ἄξιος τοῦ μυστικοῦ μου δείπνου, δὲν εἶνε ἄξιος τῆς βασιλείας μου.

* * *

Κάτι τέτοιο, ἀδελφοί μου, κάνουμε κ᾿ ἐ­μεῖς. Διότι κ᾿ ἐμᾶς, ὅπως αὐτοὺς τοὺς προσ­κεκλημένους τοῦ εὐαγγελίου, μᾶς κάλεσε ὁ Δεσπότης· κ᾿ ἐμᾶς ἔτσι μᾶς καλεῖ. Ὅλους μᾶς καλεῖ. Ἡ καμπάνα ποὺ χτυπᾷ τὴν Κυριακή, εἶ­νε προσκλητήριο. Μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριός μας καὶ μᾶς λέει· Ἐλᾶτε στὴν ἐκκλησία, «λάβε­τε φάγετε…, πίετε…» (Ματθ. 26,26-27).

Καὶ τί κάνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας; Δὲν λέω τί κάνουν οἱ ἄθεοι· ἄσ᾿ τους αὐτούς. Αὐτοὶ ἀ­κοῦ­νε καμπάνα καὶ βλαστημᾶνε. Δὲν λέω αὐ­τούς, οὔτε τοὺς ὑλιστάς. Αὐτοὶ θὰ θέλανε νὰ γκρεμίσουνε τὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ τὶς κάνουν καζῖνα γιὰ τουρισμὸ κ.λπ.. Δὲν λέω γι᾿ αὐ­τούς.

Λέω γιὰ τοὺς ἄλλους, ποὺ λένε ὅτι πιστεύουν, ποὺ λένε ὅτι θέλουν τὴ θρησκεία.

Αὐτοὺς ἐρωτῶ· τί κάνουν τὴν ὥρα ποὺ χτυπᾷ ἡ καμπάνα;

–Καλά, σοῦ λένε αὐτοί, δὲν εἴμαστε ἄθεοι, δὲν εἴμαστε ὑλιστές. Ἐμεῖς πιστεύ­ουμε. Καλὸ πρᾶγμα εἶνε ἡ ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔ­χουμε σπίτια καὶ οἰκογένειες, ἔχουμε ἄντρες καὶ παιδιά, ἔχουμε δουλειές… Ὅλοι τους στὰ χείλη ἔχουν τὸ στερεότυπο·

–Δὲν ἔχουμε καιρό… Ψέμα! Πιὸ μεγάλο ψέμα δὲν ὑπάρχει. Οἱ ἄνθρωποι τῆς μοντέρνας γενεᾶς μας ἔχουν καιρὸ γιὰ τὸ μπάνιο τους, γιὰ τὴν καθαριότητά τους, γιὰ νὰ πᾶνε στὴ μοδίστρα, γιὰ νὰ χαζεύουν στὶς βιτρίνες· ἔχουν καιρὸ γιὰ τὸ θέατρο, γιὰ τὸν κινηματογράφο, γιὰ τὸ χαρτοπαί­γνιο, γιὰ τὸ ἱπποδρόμιο, γιὰ ἐκδρομές· ἔ­χουν καιρὸ γιὰ τὸ πάρτυ, γιὰ τὸ χορό, γιὰ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα. Καὶ μόνο γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουν καιρό.

Στὴν Ἀμερικὴ ὑπολόγισαν, ποῦ ξοδεύει τὴ ζωή του ἕνας σημερινὸς ἄνθρωπος. Ἀκοῦ­στε. Ἀπὸ τὰ 70 χρόνια του ξοδεύει· 24 χρόνια γιὰ ὕπνο, 24 χρόνια κοιμᾶται· 6 χρόνια γιὰ σπουδές· 6 χρόνια γιὰ φαΐ· 6 χρόνια γιὰ περίπατο· 6 χρόνια γιὰ διασκεδάσεις· 3 χρόνια γιὰ κουβέντες καὶ ἐπισκέψεις. Καὶ μέσα στὰ ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ἐργασίας του δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ τὸ Θεό! Χρόνο γιὰ τὸ διάβολο ἔχει ἡ γενεά μας, χρόνο γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχει.

Γι᾿ αὐτὸ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεός. Διότι τὸν πολύτιμο χρόνο ποὺ ἔχουμε, δὲν τὸν διαθέτουμ­ε ὅπως πρέπει. Μετρῆστε. Ἡ ἑβδομάδα ἔχει 7 ἡμέρες, κάθε ἡμέρα 24 ὧρες, δηλαδὴ ἡ ἑβδομάδα ἔχει 168 ὧρες. Ἀπὸ τὶς 168 αὐτὲς ὧρες δὲν ζητάει πολλὲς ὁ Θεός. Μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐξοικονομήσῃ 1 ὥρα τὴν ἑβδομά­δα γιὰ ν᾿ ἀνοίξῃ τὸ Εὐαγγέλιο, 1 ὥρα γιὰ νὰ γονατίσῃ καὶ νὰ προσευχηθῇ, 1 ὥρα γιὰ τὸν ἐκ­κλησιασμό – τόσο βαστάει ἡ θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» μέχρι τὸ «Δι᾿ εὐχῶν…».

Καὶ ὅμως, ἀπὸ τὶς 168 ὧ­ρες, στὸ Θεὸ δὲν δίνουμε οὔτε 1 ὥρα. Καὶ ὕ­στερα ρωτᾶτε, γιατί θὰ σωθοῦν λίγοι; Νά γιατί εἶπε ὁ Χριστὸς τὰ μεγάλα λόγια «Πολλοί εἰ­σι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί».

Μιλοῦσε κάποτε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν πόλι, ποὺ εἶχε πληθυσμὸ διακόσες χιλιάδες (200.000) Χριστιανούς. Καὶ δὲν ἦταν κόλακας ὁ Χρυσόστομος. Πῆρε λοιπὸν μιὰ ζυγαριά· ζύγισε τὰ ἀνάκτορα, ζύγισε τοὺς πλουσίους, ζύγισε τοὺς μορφωμένους, ζύγισε τοὺς νομικούς, ζύγισε τὶς γυναῖκες, τοὺς ἄντρες. Τοὺς ἔβγαλε σκάρτους ὅλους. Καὶ στὸ τέλος τί εἶ­πε·

«Ἀπὸ τὶς διακόσες χιλιάδες, ποὺ ἔχει ἡ πό­λις, ἀμφιβάλλω ἂν ἑκατὸ (100) θὰ σωθοῦν»! Κι ἂν ζοῦσε στὰ χρόνια μας καὶ μὲ τὴ ζυγαριὰ τοῦ Θεοῦ ζύγιζε τοὺς Ἕλληνες ὅλων τῶν χρω­μάτων καὶ ἀποχρώσεων, δὲν ξέρω, ἀδελφοί μου, πόσοι θὰ ἔμεναν...
Μόνο στὶς ταυτότητες εἴμαστε Χριστιανοί· στὰ ἔργα εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ποῦ εἶνε ἡ χριστιανοσύνη μας; ποῦ ἡ μετάνοιά μας, ποῦ ἡ θεία κοινωνία μας; ποῦ ἡ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου; Ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη μας; ποῦ ἡ ἐλεημοσύνη μας;…

Σβήσανε ὅλα αὐτά. Καὶ τί μείναμε; Νὰ σᾶς τὸ πῶ; Μὴ θυμώ­σετε. Διαβάστε τί λέει ὁ προφήτης Βαρούχ. Ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ τί εἶδε· ὅτι ἐπλήσθη ἡ γῆ «κτηνῶν τετραπόδων», γέμισε ἡ γῆ ἀπὸ ζῷα τετράποδα (Βαρ. 3,32). Καὶ ποιούς ἐννοεῖ «κτήνη τετράποδα»; Οἱ ἄνθρωποι ἔ­χου­με δύο πόδια· δυὸ πόδια μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Τὸ κεφάλι μας εἶνε ψηλά, γιὰ νὰ βλέπῃ τὰ ἄστρα, νὰ βλέ­πῃ τὸν οὐρανό.

Ἐμεῖς ὅμως ζοῦ­με σὰν τὰ ζῷα, ποὺ ἔχουν τὸ κεφάλι τους κάτω στὴ λάσπη. Ἐπλήσθη ἡ γῆ «κτηνῶν τετραπόδων». Δὲν εἴ­μαστε πλέον Χριστιανοί, δὲν εἴμαστε πλέον ὀρθόδοξοι· εἴμαστε μόνο σάρκες, μόνο κόκκαλα, μόνο στομάχι, μόνο κοιλιά, μόνο συμφέ­ροντα, μόνο ἰδιοτέλεια. Ποῦ εἶνε ὁ χριστι­ανισμός μας;

* * *

Ἀδελφοί μου! Δὲν σᾶς τὰ εἶπα αὐτὰ γιὰ νὰ σᾶς λυπήσω. Πάρτε τὸ Εὐαγγέλιο στὰ χέρια σας καὶ ζυγιστῆτε. Κι ἂν δῆτε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐν τάξει, ἂς ἐπιστρέψουμε στὸ Θεό. Γιατὶ στὴ γενεά μας, ποὺ εἶνε γενεὰ διαβόλου, γενεὰ Σο­δόμων καὶ Γομόρρας, μέσα στοὺς χίλιους ἕνας θὰ σωθῇ. Ἂς προσέξουμε, διότι τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Πολλοί εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί». Καὶ ὁ λόγος του δὲν διαψεύδεται.

Ὁ ἴ­διος βεβαιώνει· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύ­σονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Καὶ τὰ ἄστρα θὰ σβήσουν, καὶ ὁ ἥλιος θὰ σβήσῃ, καὶ τὰ ποτάμια θὰ ξεραθοῦν, καὶ τὰ βουνὰ θὰ λειώσουν, ἀλλὰ ὁ λόγος του μένει· «Πολλοί εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί».
Εἴθε ὁ Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων του, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ εἴμαστε μεταξὺ τῶν ὀ­λίγων, πρὸς δόξαν τῆς ἁγίας Τριάδος· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος