Ο 12ος μαθητής πού μόλις κοινώνησε μπήκε ο Σατανάς ολόκληρος μέσα του…

 

Ο 12ος  μαθητής καί προδότης...

"...Πῆγε καὶ ἔκλεισε μ᾽ αὐτοὺς συμφωνία. Καὶ τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης πρὸς τὴν Παρασκευὴ βρέθηκε στὴ Γεθ­σημανῆ κ᾽ ἐκεῖ μὲ προδοτικὸ φίλημα ἀ­σπάστηκε τὸν Κύριο ὑποδεικνύοντας ποιός εἶνε ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἔτσι τὸν συνέλαβαν..."

 

 (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπόψε ἀγαπητοί μου θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ μιλήσω πάλι, γιατὶ ἀκούω ἕνα λόγο ποὺ ψάλλετε στήν Ἐκκλησία μας τις μέρες αυτές – δὲν ξέρω ἂν τόν έχετε προσέξει– ἕναν ὕμνο ποὺ λέει· «Μὴ κρύπτε λόγον Θεοῦ» !

Εσύ, λέει, ποὺ εἶ­σαι Επίσκοπος ἢ ἱεροκήρυκας, «μὴν κρύβεις τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ», ἀλλὰ νὰ τὸν κηρύττῃς, ἔστω καὶ ἂν δὲν ὑπάρχουν αὐτιὰ νὰ σ᾽ ἀκούσουν. Καὶ ἕνας μόνο ν᾽ ἀκούσῃ, ἀρκεῖ· τὸ καλὸ εἶνε μεγάλο.

* * *

Τὰ πρόσωπα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀ­δελφοί μου, ποὺ σχετίζονται μὲ τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο, εἶνε πολλά. Τὸ πιὸ δραματικὸ ὅμως, αλλά και τὸ πιὸ σκοτεινὸ πρόσωπο, εἶνε ἀσφαλῶς ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης.

Ὑπῆρξε κι΄αυτός μαθητὴς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δύσκολο νὰ εἰσδύσῃ κανεὶς στὴν ψυ­χοσύνθεσί του. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸν περιγρά­ψει; Κάθε ἄνθρωπος, εἶνε μυστή­ριο· κ᾽ ἐμεῖς, κι΄ ὁ καθένας ἀπὸ εμᾶς, ἀποτελεῖ ἕ­να μυστήριο. Ὁ Ἰ­ούδας, λοιπόν, ἔζησε τὸν πειρασμὸ τῆς ἀποστασίας, τὸ μυστήριο τῆς ἁμαρτίας.

Ἄκουσε τὸ Χριστό, ἑλκύστηκε ἀπὸ τὰ λόγια του, τὸν ἀ­κο­­λούθησε, κατα­τάχθηκε στὴν χορεία τῶν δώ­δεκα ἀποστόλων. Εἶχε ὅλη τὴν ἀγάπη καὶ φροντίδα τοῦ Κυρίου, εἶχε τὴν ἐμ­πιστοσύνη τῶν συμμαθη­τῶν του· εἶχε ἀκόμη στὰ χέρια του καὶ τὸ ταμεῖο τῆς ἀδελφότητος, μὲ τὸ ὁποῖο ἀγόραζαν τ᾽ ἀναγκαῖα γιὰ νὰ τραφοῦν οἱ ἀ­δελφοί, καὶ ἔ­καναν ἐλεημοσύνες σὲ φτωχούς.

Δὲν ὑπῆρχε καν­ένα παράπονο ἀπέναντι τοῦ Χριστοῦ.
Πῶς μπορεῖ όμως νὰ ἐξηγηθῇ αυτή ἡ μεταβολή του;

 

+++++++++++++++++++

 

Μία ἐξήγησι ποὺ δίνουν σήμερα κάποιοι, εἶνε ὅτι αὐτὸς ἦταν Ἰ­ουδαῖος μέν, αλλά και φανατικός ἐθνι­κιστής· περίμενε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς θ᾽ ἀστράψῃ καὶ θὰ βροντήσῃ, θὰ κηρύξῃ ἐπανάστασι κατὰ τῶν κατακτητῶν, θὰ νικήσῃ τὶς λεγεῶνες τῆς Ῥώμης καὶ θ᾽ ἀ­να­­κηρυχθῇ βα­σιλεὺς τῶν Ἰουδαίων στὴν Ἰερουσαλὴμ πιὸ ἔν­δοξος κι ἀπὸ τὸ Σολομῶντα καὶ τὸν Δαυΐδ· ἀλλὰ στὴν πορεία οἱ ἐλπίδες του ἄρχισαν νὰ διαψεύδονται·

ἔβλεπε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε μὲν βασιλεύς, ἀλλὰ βασιλεὺς πνευματικός, ὄχι ἐγ­κόσμιος, ὅπως οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς· καὶ τότε ἦρθε σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Αρχιερεῖς καὶ ἔγινε τὸ κακό…

Στοὺς ὕμνους ὅμως τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀ­κοῦμε ἡ ἐξήγησι ποὺ δίδεται εἶνε κυρίως, ὅτι ἡ ψυχή του ῥαθύμησε καὶ ἄφησε νὰ νικηθῇ ἀ­πὸ τὴ φιλαργυρία, τὸν φοβερὸ αὐ­τὸν πειρασμό. Ἡ φι­λαργυρία ἦταν αὐ­τὴ ποὺ στὸ τέλος τὸν ἔ­κανε νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ συν­εννο­ηθῇ μὲ τοὺς ἐ­χθροὺς τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τὸν παρέδωσε γιὰ «τριάκοντα ἀργύρια» ( Ματθ. 26,15 ), πο­σὸ δηλαδὴ μικρό, μὲ τὸ ὁποῖο τὴν ἐ­­ποχὴ ἐκεί­νη ἀγόραζαν ἢ πουλοῦσαν ἕνα δοῦ­λο.

Πῆγε καὶ ἔκλεισε μ᾽ αὐτοὺς συμφωνία. Καὶ τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης πρὸς τὴν Παρασκευὴ βρέθηκε στὴ Γεθ­σημανῆ κ᾽ ἐκεῖ μὲ προδοτικὸ φίλημα ἀ­σπάστηκε τὸν Κύριο ὑποδεικνύοντας ποιός εἶνε ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἔτσι τὸν συνέλαβαν.

Μετὰ τὴν καταδίκη ὅμως τοῦ Διδασκάλου ὁ Ἰούδας αἰσθάν­θηκε φοβερὲς τύψεις συνειδήσεως, ἀμείλικτο ἔ­λεγχο γιὰ τὴν πρᾶξι του. Ὅ­λοι, λίγο – πολὺ ἔχουμε νιώσει τί σημαίνει τύψις συνειδή­σε­ως. Ὅπως λέει καὶ ἕνας Ἄγ­γλος ποιητής, ὁ Σαίξπηρ, δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ καυστικὸ ἀ­πὸ τὴν τύψι συνειδήσεως.

( Σημειώνει η Αγία Γραφή:« καὶ μετὰ τὸ ψωμίον –Αγία Κοινωνία-- τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς. Λέγει οὖν αὐτῷ ( στον Ιούδα ) ὁ Ἰησοῦς· ὃ ποιεῖς, ποίησον τάχιον…») κατά Ιωάν.ευαγγ. κεφ. 13,27

Οἱ τύψεις λοιπὸν ὡδήγησαν τὸν Ἰούδα νὰ μεταμεληθῇ καὶ νὰ ἐ­­πιστρέψῃ τὰ τριάκοντα ἀργύρια στοὺς ἀρχι­ερεῖς λέγοντας· «Ἥμαρτον πα­ραδοὺς αἷμα ἀ­θῷον» (Ματθ. 27,4).

Και τέλος πῆγε μέσα σὲ δάσος καὶ κρεμάστηκε ἀπὸ ἕνα δέντρο· ἀλλὰ ἔπεσε χάμω μπρούμυτα, σχίστηκε ἡ κοιλιά του καὶ χύθηκαν ἔξω ὅλα τὰ σπλάχνα του (βλ. Πράξ. 1,18). Ἔτσι αὐτοκτόνησε...

Δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχῃ τέτοιο τέλος ὁ Ἰούδας. Μποροῦσε νὰ μιμηθῇ τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ποὺ κι αὐτὸς ἁμάρτησε· μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια ἀρνήθηκε τὸ Χριστό, ἀλλ᾽ ὅταν λάλησε ὁ πετεινὸς θυμήθηκε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, συναισθάνθηκε τὸ ἁμάρτημά του καὶ «ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. 26,75). Δὲν ἀπελπίστηκε ὅμως. Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν συγχώρησε. Μόνο τὸν ρώτησε ἀργότερα τρεῖς φορές, μετὰ τὴν Ανάσταση, «Φιλεῖς με», Πέτρο; Καὶ αὐτὸς πάλι τρεῖς φορὲς ὡμολόγησε ὅτι τὸν ἀγαπᾷ ( «κλείνοντας έτσι με τρείς ερωτήσεις τις τρείς αρνήσεις του Πέτρου…)

* * *

Νὰ φυλαχτοῦμε, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὴν προσ­κόλλησι στὸ χρῆμα, τὴν φιλαργυρία. Ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος λέει, ὅτι αὐτὴ εἶ­νε «ῥίζα ὅ­λων τῶν κακῶν» (Α΄ Τιμ. 6,10). Μεγάλη παγίδα.
Τρεῖς εἶνε οἱ ἀπατηλοὶ ἔρωτες, ποὺ συγ­κλο­νί­ζουν τὸν κόσμο· ὁ ἔρωτας τῶν χρημάτων, ὁ ἔρωτας τῆς δόξης, καὶ ὁ ἔρωτας τῶν ἡδονῶν.

Σ᾽ αὐτοὺς ὑπέκυψε ὁ Σολομῶν· καὶ τὸ ὑ­­πόγειο τῶν ἀνακτόρων του ἦταν γεμᾶτο ἀ­πὸ χρυσάφι, καὶ στοὺς γυναικωνῖτες του εἶχε τὶς ὡ­­ραιότερες γυναῖκες, καὶ ἡ δόξα του ἦταν μεγάλη, τὸ ὄνομά του γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ποιό ὅμως ἦταν τὸ τελικὸ συμπέρασμά του; Ὁ ἴδιος εἶπε καὶ ἔγραψε· «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης»…
Πράγματι, ὅλα ἐδῶ εἶνε μάταια. Ὑπεράνω τῶν ματαίων ἐρώτων τῆς γῆς ἕνας ἔρωτας μέ­νει ἄφθορος, ἀλλὰ λίγες ψυχὲς τὸν αἰσθάνον­ται. Δὲν εἶνε ὁ ἔ­ρωτας οὔτε τῶν χρημάτων, οὔτε τῆς δόξης, οὔτε τῶν ἡδονῶν· εἶνε η αγάπη πρός τον Χριστό . Αὐτή ἂς κυριαρχήσῃ καὶ σ᾽ ἐμᾶς, τώρα μάλιστα τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Αὐτὸ δὲν μᾶς ἀποκλείει νὰ ἀγαποῦμε τὸν πατέρα μας, τὴ μητέρα μας, τὴν σύζυγο, τὰ παιδιὰ καὶ κάθε ἄλλο προσφιλὲς πρόσωπο· πάνω ἀπὸ ὅλα όμως νὰ ἔχουμε τὸν θεῖο ἔρωτα. Ὅποιος δὲν ἀγαπάει τὸ Χριστό, ποὺ ἦρθε στὴ γῆ νὰ διδάξῃ, νὰ φωτίσῃ, νὰ θυσιαστῇ καὶ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο ( από το προπατορικό αμάρτημα ), εἶνε χυδαῖος, δὲν λογίζεται ἄνθρωπος. Γιὰ πολλοὺς δυστυχῶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει φέξει στὴ ζωή τους· ζοῦν μέσα σὲ σκοτάδι. Δὲν ἔχουν μάτια νὰ δοῦν, αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν, καρδιὰ νὰ αἰσθανθῇ τὴν ἀγάπη στὸ Χριστό.

Καὶ ὅμως σήμερα πολλοὶ εἶνε εἰδωλολάτρες. Εἶπα καὶ ἄλλοτε τὸ ἑξ­ῆς.

Σὲ ἕνα νησὶ ποὺ ζοῦσα κάποτε, στὴν Ἴο τῶν Κυκλάδων, ἑρμήνευα τὸ χωρίο «Ὁ φι­λῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑ­πὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξι­ος» (Ματθ. 10,37). Δυσ­τυ­χῶς, ἔλεγα, δὲν ἀγαποῦμε ἔτσι τὸ Χριστό. Ὅποιος ὅμως παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἀγαπᾷ κάτι ἄλλο στὸν κόσμο, αὐτὸς εἶνε εἰ­δωλολάτρης. Μὴν κάνεις εἴ­δωλο τὸν ἄν­τρα σου, τὴ γυναῖκα σου, τὸ παι­δί σου. Ἕνας εἶ­νε ὁ λατρευτὸς Νυμ­φίος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ψυ­χῆς μας, ὁ Χριστός.

 Ἐνῷ λοιπὸν ἔλεγα αὐτά, πετιέται ἕ­νας ποὺ εἶχε ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι, καὶ λέει· «Ἄκου λόγια, ἄκου παραμύ­θια πού λέει ο παπάς… Μὰ ὅσο ἐγὼ ἔχω τὸ νυχάκι τοῦ παιδιοῦ μου, δὲν ἔχω τὸ Χριστό…»!

Αὐτὸς εἶχε τὸ θρά­σος καὶ τὸ εἶπε, οἱ ἄλλοι τὸ λένε μέσα τους, αὐτὸ τὸ φρόνημα ἔχουν κι αὐτοί, δυστυχώς...

Κ᾽ ἐπειδὴ μιλήσαμε γιὰ τὸν Ἰούδα, ἐπανέρχομαι στὸν κίνδυνο τῆς φιλαργυρίας. Τὸ χρῆ­μα εὔκολα γίνεται εἴδωλο. Δὲν φταίει τὸ χρῆ­μα, φταίει ἡ λατρεία τοῦ χρήματος. Δὲν ἀπαγο­ρεύεται νὰ ἔχης χρήματα.

Μπορεῖς νὰ ἔχῃς χρῆμα ὑπὸ δύο ὅ­ρους· πρῶτον νὰ τὸ ἔχῃς ἀ­ποκτήσει μὲ μέσα τίμια, καὶ δεύτερον νὰ τὸ χρησιμοποιῇς γιὰ τὶς ἀνάγκες καὶ τοῦ πλησί­ον σου, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Τὸ χρῆμα σήμερα κυβερνᾷ τὸν κόσμο. Ἀναστενάζουν τὰ χρηματοκιβώτια ἀπὸ τὰ πλούτη, τὴν ὥρα ποὺ τόση δυστυχία ὑπάρχει στὸν κόσμο γύρω μας...

* * *

Τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες λοιπόν ἂς προσέξουμε. Ὑ­πάρχουν φτωχοί, ποὺ ἡ Δ.Ε.Η. τοὺς ἔκοψε τὸ ῥεῦμα, ποὺ δὲν ἔχουν ν᾽ ἀγοράσουν φάρμακα, ποὺ δὲν ἔχουν χρήματα γιὰ νοσοκομεῖο, πού δεν έχουν και να φάνε ακόμη !

Νά, σήμερα ἦρθε στην Μητρόπολη  μιὰ γυναίκα ἀπὸ ἕνα χωριὸ καὶ ἔκλαψα κι΄εγώ μαζί της· ὁ ἄντρας της, νέος ἄν­θρωπος 28 ἐτῶν, ἔχει καρκίνο, τοῦ ἀφαίρεσαν τὸ λάρυγγα, καὶ τώρα δὲν μιλάει, συνεννοεῖται μὲ νεύματα. Ὑπάρχει πολλὴ δυσ­τυχία.

Πάσχα χωρὶς ἐλεημοσύνη δὲν εἶνε Πάσχα. Μὴ μιμηθοῦμε τὸν Ἰούδα.

Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει· φάρμακο κατὰ τῆς φιλαργυρίας εἶνε ἡ ἐλεημοσύνη, φάρμακο κατὰ τῆς φιληδονίας εἶνε ἡ ἐγ­κράτεια, καὶ φάρμακο ἐναντίον τῆς φιλοδοξίας εἶνε ἡ ἄκρα ταπείνωσις... Αὐτὰ συντελοῦν στὸ νὰ πλησιάζουμε πάντοτε τὸν Κύριο.

Ἔτσι νὰ ἑορτάσουμε Πάσχα, ὄχι κοσμικά. Ὑπὲρ πάντων όμως νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος